تحقیق درباره معماری هند
شبه قاره هند، که در مرزهای شمالی به سرزمین اصلی قاره آسیا متصل می شود. سه منطقه مشخص جغرافیایی دارد : شمال شرقی، که در آن کوه های عظیم هیمالایا، مأوای سنتی خدایان، همانند مانعی سر بر افراشته اند، منطقه حاصل خیز واقع در شمال غربی و جنوب کوه های هیمالایا، که در آن دره های سند و گنگ دامن گسترده اند، شبه جزیره هند، مرکب از فلات های گرمسیری که به وسیله کوه ها و جنگل ها از رودهای شمالی مجزا می شود. در این مناطق شدیدترین اختلافات اقلیمی، از گرمای گرمسیری تا برف و یخچال های دائمی، از اقلیم بیابانی تا سنگین ترین باران های سالانه در جهان، به چشم می خورد.
نخستین فرهنگ بزرگ هند، در هزاره سوم پیش از میلاد، در اطراف بخش علیای دره سند متمرکز شده بود. موهنجودارو و هاراپا در پاکستان امروزی، از مناطق اصلی گسترش این فرهنگ بود. هنر هند تا قبل از ورود اقوام آریایی به آن سرزمین به صورت ممتد ادامه داشت و در زمینه های گوناگون، پیشرفت قابل توجهی نموده بودند، هجوم های آریائیان را که در حدود 1800 سال پیش از میلاد آغاز شد می توان علت بروز گسست در هنر هندی دانست.
موهنجودارو در کشور پاکستان آثار و بقایایی از معماری دوران باستان وجود دارد که از جمله آن ها، بقایای موهنجودارو است. ویرانه های شهر موهنجودارو، در 400 کیلومتری شمال کراچی واقع است. این اثر باستانی شاهد بلامنازعی است بر عظمت تمدنی که از 5000 سال پیش در دره ایالت سند پاکستان شکوفا شد. از نام هایی که بر این شهر کهن اطلاق شده «مانهاتن عصر برنز» است و این نام به سبب طرح شهرسازی مدرن و علمی کم نظیری است که داشته است.
خیابان های قسمت پایین شهر بصورت شطرنجی و عمود برهم احداث گردید و بلواری عریض به پهنای بیش از 90 متر در جهت شمالی- جنوبی کشیده شده که بوسیله خیابان های فرعی شرقی – غربی قطع می گردد و ارتباط ساختمان های مسکونی که در این میان قرار گرفته اند، بوسیله کوچه های باریکی برقرار می شود.
